عملکرد کیت رادیودارویی چگونه است؟

کیت رادیودارویی به طور کلی، شامل یک ویال حاوی اجزای غیررادیواکتیو می‌باشد و برای آماده‌سازی یک رادیودارو به کار می‌رود. محتویات این ویال‌ها به شکل استریل تهیه می‌شود و به منظور آماده‌سازی رادیودارو، رادیوایزوتوپ مناسب به آن اضافه می‌گردد. در بیشتر موارد کیت یک ویال چند دوزی است و تولید رادیودارو ممکن است به مراحل دیگری مانند جوشاندن، گرم کردن، فیلتراسیون و افزودن بافر نیاز داشته باشد.
مواد تشکیل دهنده یک کیت رادیودارویی، شیمیایی و سنتز شده است که برای مقاصد خاصی طراحی شده و اختصاصی عمل می‌کند. کیت‌های رادیودارویی از یک ماده موثره اصلی (API) تشکیل شده اند که در واقع همان مولکول حامل است. این مولکول حامل پس از نشاندارسازی با رادیوایزوتوپ، به صورت هوشمند به ارگان مورد نظر بدن می‌رود و در آنجا شروع به پرتوزایی کرده و فرایند تشخیص یا درمان را انجام می‌دهد. به فرایند مخلوط کردن کیت رادیودارویی و رادیوایزوتوپ “نشاندارسازی رادیویی” گفته می‌شود که رادیودارو حاصل می‌شود.
کیت‌های رادیودارویی می‌توانند تشکیل شده از پپتید، آنتی بادی، مولکول‌های حامل کوچک و بزرگ و سایز مواد شیمیایی سنتز شده ای باشند که به طور اختصاصی فقط در یک ارگان از بدن تجمع یابند.
به علت در دسترس بودن کیت‌ها استفاده گسترده‌ای از آن‌ها می‌شود. پایداری بالا، آماده سازی آسان برای نشاندارسازی، تکرار پذیری انجام اسکن و اطمینان بخش بودن نتایج حاصله نیز دلایل دیگری برای استفاده گسترده از کیت‎‌های رادیودارویی است.
کیت‌های رادیودارویی در شرایط آسپتیک و محیط کاملا استریل تهیه شده و عموما اکثر آن‌ها به صورت پودر لیوفیلیزه هستند. لیوفیلیزاسیون یا خشک شدن یخ زدگی فرایندی است که در آن آب پس از یخ زدگی و قرار گرفتن درمحیط خلا از محصول خارج می شود. این امر اجازه می دهد که یخ بدون عبور از فاز مایع مستقیماً از حالت جامد به بخار تبدیل شود. لیوفیلیزاسیون به تولیدکنندگان دارو اجازه می‌دهد فرمول‌ها و مولکول‌های تشخیصی و درمانی را از طریق یک روش معتبر تجاری تثبیت کنند. ماده جامد حاصل، ثبات بیشتری نسبت به محلول آبی به دست می‌آورد و می‌توان آن را برای مدت طولانی‌تری در دمای بالاتر از ماده اولیه آن ذخیره کرد.